ڪاش آڱُر ٻِٽي کڻي سگهجي.
ننڍپڻ جي ڪِٽي کڻي سگهجي.
پنھنجي پيرن تان تو ڇَنڊي جيڪا،
واءُ بڻجي مِٽي کڻي سگهجي.
جنھن ۾ آهي سُڳنڌ سانوڻ جي،
سا گهٽائِين گِهٽي کڻي سگهجي.
ويس تنھنجو اُنھيءَ مَنجهان ٺاهيان،
چاندني جي چِٽي کڻي سگهجي.
ڄامشوري جي اکين مان چوري،
سُونهن جي وَرسِٽي کڻي سگهجي.
ڪين ڪردار ڪو هُجي جنھن ۾،
سا ڪھاڻي سِٽي کڻي سگهجي.
چنڊ سان ڀَٽڪندي ٿڌيون راتيون،
ننڊ پنھنجي ڦِٽي کڻي سگهجي.
*