ڪاڪ جون ڪُنواريون
سُڳنڌون، سُرمئي شامون،
مِٽيءَ جو موھ موهي ٿو.
هي سانوڻ سانورو بَرسي،
اسان جو روح ڳوهي ٿو.
نشيلي آ ندي نيري،
ٿِڙن ٿيون کيپ ۾ لھرون،
ڪنارا ڪيف ۾ جُهومن،
مٿان موسم ڪيون مَھرون.
پَڳهه ڇوڙي تو ٻيڙيءَ جا،
اکيو پوري جو جُهونگاريو.
شَفق جھڙن سُرن سانول!
ٻُڏل سِج کي پئي تاريو.
لُڏي ٿي پِينگهه پاسي کان،
ڀِڄن ٿيون ڪاڪ جون ڪُنواريون.
ڇُھن ٿا پير لھرن کي،
نشيليون نينھنءَ ۾ ناريون!
*