هوا کي چپن ساڻ چنچل ڪري.
گهٽائن کي پنھنجو ٿي آنچل ڪري.
وڳو چنڊ مان تو سِبائي ڇڏيو،
ڇڏي آھ چانڊاڻ مَلمَل ڪري.
ڦِري ها نه جيڪر هي ڌرتي ڪڏهن،
سگهي ڪين ها وقت هلچل ڪري.
عجب خيال جي دل تي اِنڊلٽ کِڙي،
وئي ساھ صحرا به جَل ٿَل ڪري.
اکين تي لَٿيون حُسن جون آيتون،
وَحيءَ جيان مُحبت کي نازل ڪري.
ڳلن کي ڏنو رنگ تو باک جو،
اکين ۾ ڇڏِي رات ڪاجل ڪري.
*