رات رڙهي ٿي هوريان هوريان
رات رڙهي ٿي هوريان هوريان،
تارا تارا پنڌ پَرانھُون.
ڪتين کي ٿو روز ڪڪوريان،
ٽيڙو ٽيڙو ٽِمڪن آهُون
چنڊ جو روز هلائي چَرخو،
تارا تارا رات ڪَتيان ٿو.
آڏاڻو آ اُڀ سمورو،
تڙپي تنھنجي تات ڪَتيان ٿو.
چانڊوڪيءَکي چنگ بڻائي،
گيت وڇوڙي جا ٿو ڳايان.
دل جي دردن کي ڀَڙڪائي،
روز محبت مَچ مَچايان.
هاڻ ائين محسوس ٿئي ٿو،
ڄڻ ته ويو آهي ڪُجهه گُم ٿي.
ڪير پَرانھان سَڏَ ڏئي ٿو،
ڳوليندي من پيو آ ٿڪجي.
تنھائيءَ جي تال تي هيءَ دل،
جنمن کان پَئي جُهومي آهي،
ساهن جو سُنسان آ ساحل،
هاڻ هلان ٿو ٻيڙي ڪاهي.
*