پَھاڙن مان پُڪاريو مون
پَھاڙن مان پُڪاريو مون،
ندين وانگر وَهيو آهيان.
برف ۾ سِج اُڀاريو مون،
سفر ۾ ئي رهيو آهيان.
پَھاڙن جيان ڊِگها رستا،
وَهن ٿا آبشارن جيان.
هُو بارش ۾ ڀِڳا رستا،
نشيلا ٿيا نظارن جيان.
لھي ٿي شام وادين ۾،
چڙهن ٿا کيپ خوابن جا.
ڇُلن ٿا جام وادين ۾،
ٿِڙن ٿا کيپ خوابن جا.
وَسي ٿي بَرف ڪَڪرن مان،
سُفيدي ساز ٿي ڇيڙي.
اُجهائي اُڃَ جَهرڻن مان،
ٿي جُگنو راتڙي ميڙي.
بَرف ۾ بيقراري آ،
رَڙي ٿي آبشاري ڇو؟
اِها ڪنھن باھ ٻاري آ؟
جَلي ٿي انتظاري ڇو؟
نظارن جي نگاهن ۾،
ڦُٽي پيا عَڪس مَحبوبي.
سمايل سوز ساهن ۾،
مليو آ عشق مَجذوبي.
جُڙيل احساس ۾ مون سان،
رهي ٿي روح ۾ هر پل.
گُلن جي واس ۾ مون سان،
ٽڙي ٿي سانوري چنچل.
*