شاعري

بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي.  ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“

  • 4.5/5.0
  • 59
  • 13
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

پاڻيءَ تي پاڻياري آ.

پاڻيءَ تي پاڻياري آ.
ڪيڏي مُند مَلھاري آ.

کيپن جو ٿو رِڻ رَڙي،
تاڙي ڀي تاساري آ.

سِج لَٿي جو سِج ٿِڙيو،
خاڪي رنگُ خُماري آ.

ٽِمڪيا اُوندھ ۾ جُگنو،
سارو جهنگ ڏِياري آ.

رُڃَ ۾ پيرَ پَيا ڦَٽجي،
پيرن ۾ ڏِسُ واري آ.

اِن مان اُڀري ايندو سِج،
لاٽ لھوءَ سان ٻاري آ.

ويرانين مان جِيءَ ڦُٽو،
صحرائن سان ياري آ.

تنھائيءَ جي تيلي سان،
جلندي رات گُذاري آ.
*