شاعري

بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي.  ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“

  • 4.5/5.0
  • 59
  • 13
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

ڪجلاسَر

ڪجلاسَر

ڪَجلاسَرجون ڪامڻيون، ڪَجرا نيڻَ سَندن،
جِھڙيون ڪَنول پَدمڻيون، ميندي واس هٿن،
مُرڪيو روز پَسن، پاڻيءَ ۾ پنهنجون اکيون.
*

سوڍيون سُھڻيون، سانوريون، ٻانھن ۾ گَجرا،
رُوپ سَندن ڪَجرا، مَنجهن سُرمئي سانوڻي.
*

سُرمئي پاڻي پريم جو، ڪَجلاسَر جي سُونھن،
وارياسيءَ ۾ ورُونهن، ٽَھ ٽَھ ٽَھڪن ڪامڻيون.
*

ڪَجلاسَر جي ڪَنٺ تي، لھرون لھرون هار،
سُرمي جھڙي سار، لهرن مان ليئا هڻي.
*