وِڄ وارن ۾ لِڪائي ٿي ڇڏين.
بارشن کي تون ڀِڄائي ٿي ڇڏين.
بادلن کي ويس تون پنھنجو ڪري،
سِج سيني ۾ لِڪائي ٿي ڇڏي.
تون ستارن مان ڏسي هر رات جو،
ننڊ نيڻن جي ڦِٽائي ٿي ڇڏين.
سمنڊ ۽ آڪاش جا سڀ فاصلا،
مُرڪ هڪڙيءَ سان مِٽائي ٿي ڇڏين.
تنھنجو پاڇو ٿي وڃي چانڊاڻ ٿي،
چنڊ کي اهڙو چِتائي ٿي ڇڏين.
سِڪَ کي پورو ٿيڻ ڏين ئي نٿي،
هر دفعي اکڙيون سِڪائي ٿي ڇڏين.
ڀاڪرن جي راند مون سان کيڏندي،
روز تون اَڌ ۾ ڦِٽائي ٿي ڇڏين.
*