عشق خود ساڻ بار بار ڪجي.
پاڻ کي پاڻ تار تار ڪجي.
وقت جي آهه ڳچيءَ ۾ ڦاهي،
وقت کي هاڻ دار دار ڪجي.
پنھنجي هِن جسم جي مِٽي ميڙي،
ڪھڙو اُهڃاڻ ڌار ڌار ڪجي.
ڪيٽي بندر مٿان لَھي سج سان،
کارڙو ڇاڻ پار پار ڪجي.
بيخوديءَ جي خُمار گيڙو جو،
پائي پھرياڻ يار يار ڪجي.
تنھنجي خيالن جي تيز خنجر سان،
پاڻ تي پاڻ وار وار ڪجي.
چنڊ تنھنجي جُهڪائي پيرن ۾،
ڇو نه چانڊاڻ چار چار ڪجي.
خواب جي خاڪ مان اُڀاري اڄ،
سُونھن، سُرهاڻ سار سار ڪجي.
*