تو مان نِڪران ته هي جھان ڏِسان.
تنھنجي نيڻن جا آسمان ڏِسان.
دل ڪري ٿي پئي معلوم ڏِسا،
تنھنجي زلفن جا بادبان ڏِسان.
تنھنجي احساس ۾ مڪان مليو،
خيال تنھنجا به لامَڪان ڏِسان.
دل مٿان ڪنھن ڪئي آ ڇانوَ اها،
هيٺ اُسََمنجهه مھربان ڏِسان.
هي حقيقت به هاڻ پار ڪري،
دل چوي ٿي ته ڪو گُمان ڏِسان.
گردشِ ڪائنات روڪ کڻي،
ڪنھن ڏٺو ناھ جو زَمان ڏِسان.
مان ڪکن جون اکيون ڪڏهن ته بڻي،
ڪو پکيءَ ساڻ آشيان ڏِسان.
تنھنجو پاڇو مَڪان ساڻ هلي،
تنھنجي ھستيءَ جا لامڪان ڏِسان.
*