شاعري

بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي.  ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“

  • 4.5/5.0
  • 59
  • 13
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

وڃي ٿي وڪوڙي غمي کلندي کلندي.

وڃي ٿي وڪوڙي غمي کلندي کلندي.
هليو ٿو وڃي آدمي کلندي کلندي.

گهڻي ئي وساري مون ٽھڪن سان ليڪن،
ٿي محسوس تنهنجي ڪمي کلندي کلندي.

الائي ته ڪهڙي هئي کوٽ اڻ کٽ،
اکين ۾ جو ٿي وئي نمي کلندي کلندي.

ڪئين ٿي وئي ڪيفيت سرمئي آ؟
ڪٿان آئي رُت آگمي کلندي کلندي.

پرينءَ جا پرھ جيئن هئا پار پڌرا،
وئي شام ٿي شبنمي کلندي کلندي.

اها يادگيري چٽيل چت تي آ،
ڪٽي رات هئي پونمي کلندي کلندي.
*