لھي پَئي دل مٿان ڪا شامَ گيڙو.
حياتيءَ جا ٿين پيا جامَ گيڙو.
رَچائي روح ۾ راڌا جي چاهت،
وَڄائِي بانسري تو شيامَ! گيڙو.
گُلن جي ٿي وَسي برسات نيري،
اُداسيءَ تي ٿيا اِلھامَ گيڙو.
اِهائي سنڌ منھنجي آ خُدائي،
ٻَڌِي هَٿَ جنھن ڪيا پَرڻامَ گيڙو.
ڇُھي ٿي ڪُوڪَ ڪوئل جي پنن کي،
لُڏي پئي زندگيءَ جي لامَ گيڙو.
لڳي آڪاس ٿو جوڳي جُهڙالو،
گهٽائن مان ڏِسان ٿو گامَ گيڙو.
اسان جي جاڳَ ۾ جاڳي خُدا ٿو،
اسان جي ننڊَ ڪئي تو رامَ! گيڙو.
*