تو تان سڀ واري
ٻار ته ناهيان مان،
ڌار ته ناهيان مان،
تنھنجن سوچن کان،
۽ تنھنجي دل کان،
تنھنجي هر هڪ وِک،
هاڻ ڏئي ٿي ڏِک،
سورج کان به گهڻي،
تنھنجي لَھجي تِک،
ساھ سَڙي ٿو پيو،
روح رَڙي ٿو پيو،
تنھنجي رَوين جي،
رِڻ ۾ راتون ڏينھن،
هاڻ نه ساڳيو نِينھن،
تنھنجو اُجرو آ،
ميرُ لڳي ويو آ،
اُن کي دولت جو
سنگ ڇڏيئي ٽوڙي
منھنجي صحبت جو،
ڪيئن مان گهاريان ٿو،
جاڳي ٻاريان ٿو،
سپنا آڌيءَ جو،
تون آن ننڊ مِٺي!
پوءِ تون ڇا ڄاڻين،
اوجاڳن جي آڳ،
هاڻ منھنجو تعلق،
تولئه آ بَڪ بَڪ،
تنھنجي ٻوليءَ ۾،
ايڏو رَنج ڏسي،
ڄاڻي ويو آهيان،
ڇاڻي ويو آهيان،
دل جي آسن کي،
۽ احساسن کي،
ڦاهو ڏيئي مون،
ڇڏيو آ ماري،
توتان سڀ واري.
*