مُرڪ کي تو مَڙهيو آ موتين سان
مُرڪ کي تو مَڙهيو آ موتين سان،
ٽَھڪَ موتيي جون ڄڻ ته مالھائُون.
وار ڪَڪرن جون ڇُلڪندڙ ڇائُون،
سانجهه اُجري آ بُوند جوتين سان.
تنھنجو، دل تي خُمار آ ڪيڏو،
موھ موکي، مُحبتن واري!
جام ڍُڪَ ڍُڪَ ۾ لڳو ڏِياري،
نينھن! تنھنجو نِکار آ ڪيڏو.
تنھنجي هاٺيءَ ۾ هٺُ آ هَرڻي!
روھ کي روز ٿي رُلائين تون.
ريت پاڻي ڪري ڇُلائين تون،
اُڃَ ۾ او هَوا مَٿان تَرڻي!
بُوندَ ۾ بَند تو ڪيو موتي،
سِپَ فاقا ڪَٽي ٿي کاري ۾.
شام جو سِج جي نظاري ۾،
تو جَلائي شَفق مَنجهان جوتي.
ساھ صحرا کڻي رهيو آهي،
لاکَ لُک جي لَٿي آ واريءَ تي.
اُسَ ڀِٽَ ڀِٽَ جي سَواريءَ تي،
سِجَ کي ڪير ٿو هَلي ڪاهي؟
چنڊ جي ناوَ، ستارن ڇوليون،
ڪھڪشائون، ڪَتين ڪنارن تي.
نينھن! تنهنجا نِکٽ ستارن تي،
ڪنھن ته ٽَيڙُن مَنجهان اکيون کوليون.
عشق جي آرسيءَ ۾ تون ڏِسجان،
رُوپ پنھنجو نئون نئون ڏسندين.
پاڻ کان پنھنجي سُڃاڻپ پُڇندين،
عاشقيءَ سان حَيات ڀَر مِلجان.
زندگي تنھنجي رنگ ۾ گُذرِي،
تنھنجي پاڇي ۾ حياتي پايان.
تو مَنجهان پاڻ ٿو جهاتي پايان،
تنھنجي نيڻن مان هر پِرھ اُڀرِي.
*