شاعري

بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي.  ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“

  • 4.5/5.0
  • 59
  • 13
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

درد جو دُونھون

درد جو دُونھون

اکين ۾ جاڳ آ جَلندي،
تڏهن ڪي خواب هِن پَچندا.
جئين لُک تيز تَر لڳندي،
تئين رِڻ روح ۾ رَچندا.

حياتيءَ جي گهٽي سوڙهي،
سُرنگ آ ساھ ۾ گَھري.
لڳي هر شام ٿي پوڙهي،
شفق جي آ ٽُٽل اَهري.

ٻُڏان ٿو پنھنجي ساهن ۾،
ڪُنن ۾ ڪيفيت آهي.
حياتيءَ جي نگاهن ۾،
وڃان ٿو سِج کي لاهي.

جلائي دل جي ٽُڪرن کي،
دُکايم درد جو دُونھون.
پُڪاريو مون پَڙاڏن کي،
نه صحرا جو مليو سُونھون.

اندر ۾ سُڃ ٿي سَھڪي،
رَڳن ۾ رِڻَ جا راڙا.
اکين ۾ اُڃَ ٿي ٽَھڪي،
ڪَڙهن ٿا روح ۾ ڪاڙها.

ملي آ مُفلسي اهڙي،
ڀَريل بازار ۾ مون کي،
ڪمائي قرض ۾ جھڙي،
ملي سنسار ۾ مون کي!
*