سيني جي صحرا ۾ دل هرڻي ڊوڙي ٿي.
اُڃَ لهرون لهرون ٿي ساهن کي ٻوڙي ٿي.
هن پٿريلي چنڊ سان هر روز ٿي ٽڪرائي،
چانڊاڻ چري خود کي ايئن ڇالئه ٽوڙي ٿي.
هُن ساڻ رُتون سڀئي هُن ساڻ گهٽا رم جهم،
هوءَ نيڻ کڻي پنهنجا ندين کي موڙي ٿي.
ويڙهي ٿي وڃي ڪيڏي پيرن کي اداسائي
هوءَ رقاصا جڏهين ڇيرين کي ڇوڙي ٿي.
هر روز وڇوڙي جو ٿو جنڊ پِسي دل کي،
هر رات عذابن سان هي جيءُ نهوڙي ٿي.
هر ڏينهن سڄو وکران مان ذرڙيون ذرڙيون ٿي،
هر شام اچي مون کي ميڙي ۽ سهيڙي ٿي.
جيون جو وڻ سڄو جنجهيل آ دردن سان،
هي دل ان کي ڌوڻي ڳوڙهن کي ميڙي ٿي.
*