پٿر پٿر تنھنجي پيڙا
آليون پنھنجون اَکڙيون اُگهندي،
ڏونگر تنھنجو ڏَسُ پُڇي ٿو.
سَسَي! تنھنجا پيرا پُڇندي،
روھ رَتيون ٿي اڄ به لُڇي ٿو.
پنھنجي پيرن جي رَت سان تو،
ڇا ته لکي آ عشق-ڪھاڻي.
اَٽڪِي هر هڪ پَربت سان تو،
آھ نِڪوري منزل ماڻي.
پٿر پٿر تنھنجي پيڙا،
سَنگهر پَٽ آ سوڳ سمورو.
تو جي رت مان ٻاريا ڏيئڙا،
روشن ٿي ويو روڳ سمورو.
توبن آ ڀَنڀور نِڌڻڪو،
ڀاڻا عشق ڪيا ڀَڙڀانگ.
ڪو به هوا ۾ ناهي ڀُڻڪو،
تڙپائي ٿي تنھنجي تانگهه.
پنھونءَ جا ڪلهه پيرا پُڇندي،
پَربت تنھنجا پير ٿيا.
لَنوَ لَنوَ لھندڙ سِج ۾ لُڇندي،
پَھڻن کي ڀي پُور پيا.
**