اُداس شام جو ڪو منظر هو.
اکين ۾ سرمئي سمندر هو.
مان انهي ۾ رهيس اڪيلو ئي،
خواب نيڻن ۾ جيڪو کنڊر هو.
درد کي ديوتا بڻائي مون،
دل جو آباد ڪيو مندر هو.
ڪو به لنگر انداز ڪين ٿيو،
دل جو برباد رهيو بندر هو.
هي دنيا گهڻي لڳي سوڙهي،
منهنجو جيڏو وشال اندر هو.
هڪڙو ڦٿڪي رهيو هيو پاڇو،
هڪڙي پاڇي جي هٿ ۾ خنجر هو.
سِج ڦٿڪي رهيو هُيو اُسَ ۾،
نيرڙو آسمان بنجر هو.
*