شاعري

بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي.  ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“

  • 4.5/5.0
  • 59
  • 13
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

تِياڳُ آهيان سَنياس اوڙهي آ.

تِياڳُ آهيان سَنياس اوڙهي آ.
جوڳ گيڙوءَ جو واس اوڙهي آ.

سُرمئي سانجهه ۾ ڪا صحرا جي،
ريت جھڙي تون پياس اوڙهي آ.

تنھنجي پيرن ۾ ستارا آهن،
آسمانن جي آس اوڙهي آ.

سمنڊ جھڙي بَدن مٿان نيرو،
لھرون لھرون لِباس اوڙهي آ.

توکي ڏِسجان خُدا ملي ويندو،
پاڻ پنھنجي شَناس اوڙهي آ.

خواب ماکي جيان مِٺا ٿيندا،
ننڊ جھڙي مِٺاس اوڙهي آ.
*