خودڪشيءَ جھڙو جيئڻ
اسان جي روح کي اُڻيو،
ويو اُڻ تُڻ مَنجهان اهڙو،
مٽيءَ ۾ بيقراريءَ کي،
ملايو آ ويو جھڙو،
رڳو ڳوڙهن ۾ ڳوهيو ويو،
ڦِڪي آ زندگي ٿي پئي،
اُنھيءَ ۾ لُوڻ جو ڀي ذائقو،
ناهي رهيو ڪڏهين،
اَزل جي هيڪلائيءَ مان،
اسان کي آ ويو جَنميو،
اسان جو ڀاڳ رولاڪي،
اُنھيءَ آوارگيءَ مان هي،
بڻايا پير ويا پنھنجا،
اُداسيءَ مان جُڙي پئي دل،
وڇوڙي ساڻ ڌڙڪي ٿي،
سڀئي ويرانيون منھنجي،
ڀَريل آهن نگاهن ۾،
وِکيري ٿا ڇَڏن مون کي،
اِهي آواز دنيا جا،
اڪيلائيون اچي مون کي،
سَھيڙي ٿيون وٺن کَن ۾،
ڀَڄي دنيا جي ميلي مان،
مان تنھائيءَ ۾ جيئان ٿو،
سَدا پيڙا کي پيئان ٿو،
منھنجي هڪ هنڌ ويھڻ سان،
وڌي ٿي بي سڪوني ڇو؟
سدائين دل جنوني ڇو؟
رُلايا روھ مون کي ڪئي،
کَڄن ٿا ساھَ ڀي سُرمئي،
چُڳي ٿي انتظاري روز،
منھنجا نيڻ اوجاڳيل،
وَسي جن ۾ پئي بي چين،
بارش گوڙ، کنوڻين سان،
سموري زندگيءَ جو ڏيک ئي،
بيحد جُهڙالو آ،
لڳو هر لُڙڪ ڇالو آ،
جيئڻ جي ئي تمنا ۾،
سدا مَرندو رهيو آهيان،
وڇوڙي جي تِکي اُسَ ۾،
برف بڻجي ڳريو آهيان،
طبيعت تلخ آ ڏاڍي،
ٽَنگيو جنھن ٽياس تي هرپل،
رهان ٿو روح ۾ هيڪل،
مان جيڪو روز جيئان ٿو،
اُهو ڀي خودڪشيءَ جھڙو،
رهيو آ ساٿ پاڇي جو،
سدائين بيوسيءَ جھڙو،
ذهن تي خوف هڪڙي جي،
رهي تلوار آ ٽنگيل،
خزان جھڙن خيالن ۾،
ٿو کاوان روز گهوماٽيون،
لَغڙ جيان واءُ ۾ ڪَٽيل،
حياتيءَ کي پيا ڪاٽيون،
اندر ۾ بيقرارين جِي،
رهي ٿي مُند ميرانجهي،
نه جنھن ۾ رات تارن جي،
نه ئي ڪو صبح ۽ سانجهي،
نه ئي ڪو وقت گُذري ٿو،
نه ڪوئي ياد ايندو آ،
نه ڪو ڀي هاڻ وسري ٿو،
حياتي موت هڪ ٻئي ۾،
ويا تحليل آهن ٿي!
*