عجيب عشق آ تو ساڻ دل جُنُونيءَ جو.
رَڙي ٿو روح ۾ رڻ روز بي سُڪُونيءَ جو.
هَنيو جنھن ننڊ جي سيني ۾ جاڳ جو خنجر،
کڻان مان نانءُ ڪيئن خواب اُنهيءَ خُونيءَ جو.
عمر جا دائرا به نيٺ ويئي اورانگهي،
طَويل ٿي ويو هو انتظار جُهونيءَ جو.
نه ڪو به قافلو ڀُلجي مَٿس ڪڏهن گُذريو،
بڻيو نه هَمسفر ڪو دل جي راھ سُونيءَ جو.
*