اَڪَ جھڙي ڪَڙي اڪيلائي.
سانوري سانت مَٿس سُرمائي.
درد ۾ هو ٻُڏل وَجود سَڄو،
خُوب ڳوڙهن سان تر هئي پَرڇائي.
پو به ناراض ئي رهي مون کان،
زندگي مون گهڻي ئي پَرچائي.
هاءِ! دنيا جي ڀيڙ ۾ رهندي،
راس آئي رڳو ئي تنھائي.
ڪيتريون ئي مون دَوائون کاڌيون،
تو جيان ننڊ پر ڪٿي آئي.
زندگي، رِڻ جي رات ۾ ڀَٽڪي،
نيٺ ٿي وئي صَدا ڪا صحرائي.
پاڻ ۾ مون لھي ٽُٻي جو هَنئي،
ڪين پاتم اندر جي گھرائي.
هوءَ کڻي وئي سڀيئي خوشبوئون
زندگي مَڌ سان مون مھڪائي.
عشق دل جو وَڄايو تنبورو،
ٿيو وڇوڙو وجود جي وائي.
*