دائرو
جنوريءَ جا پَڇاڙڪا ڏينھڙا،
سُرمئي سَرد شام ۽ مينھڙا،
ٿَڌ بي اَنت لُڙڪَ بَرفايا،
تيز ڪيڏي ٿڌي نه آهي هوا،
سِيءُ ڄڻ ڪي وَڍڻ سَرير آيا،
ڌُنڌ ۾ ويڙهجي وئي آ فضا،
برف جھڙن هُو اُڀُ ڪڪرن سان،
ڏينھن ۽ رات ٿَڙڪندو ٿو رهي،
ڏيکَ فطرت جا ڄَمي ويا آهن،
ڪين ٻوليون ڪي پکين جون آهن،
بَرف جھڙي ٿڌي آ خاموشي،
آلي ڪاٺيءَ جان دُکيل ڪوهيڙي،
او بُلھا شاھ! تنھنجي ڏُوهيڙي،
منھنجي عينڪ جي صاف شيشن کي،
ڌُنڌ ۾ آهي ڇڏيو ڌُنڌلائي،
منھنجي ڳوڙهن کي ڇڏيو ڦھلائي،
ڪوبه ناهي جو پنھنجي آنچل سان،
هاءِ! تن کي اُگهي اُجاري اڄ،
وارَ وِکريل منھنجا سَنواري اڄ،
مون کي ڳولي اچي پَڙاڏن مان،
پنھنجي آواز جي حَرارت سان،
مون کي جنمي نئون جنم ڏيئي،
ڀٽڪندڙ روح کي جسم ڏيئي،
دل جي وادي سفيد ٿي وئي آ،
درد جي تيز برف باريءَ ۾،
نيٺ تنھائي ٿي وئي تحليل،
زندگانيءَ جي بيقراريءَ ۾،
تو نه ڄاتو ڪَٽيو ڊسمبر ڪيئن؟
ٽيپو ٽيپو ڳريسُ برف وانگر،
سَرد خانو وجود ٿيو منھنجو،
روح رولاڪ ڄَمي ويو منھنجو،
جاڳندي راتيون نومبر جون،
ميڻَ ڌاڳي جيان جلي وئي دل،
منھنجي خوابن ۾ ٿي وئي اُوندھ،
آڪٽوبر جي انتظاريءَ ۾،
نيڻ منهنجا رُلي ويا واريءَ ۾،
سيپٽمبر صليب بڻجي پيو،
دل جي مَصلُوب ٿي مَسيحائي،
ڪابه “ميري”نه پر روئڻ آئي،
چاھ منھنجو چِکيا تي چاڙهيو ويو،
ساھُ منھنجو سَزا ۾ ساڙيو ويو،
ڏينهَن، آگسٽ پُڄاڻيءَ تي ها،
روح جو چين لاپتا ٿي ويو،
ڏينھَن جولاءِ جا ڊِگها ۽ گرم،
فاصلن کان وَڌي وڏا ٿي ويا،
مُختصر تنھنجي ميل جون راتيون،
ڪھڪشائون به ڄڻ تِکيون ڪاتيون،
جُون سانڍي رکيون سزائون ڪي،
موت جھڙي مئي جي موسم ۾،
حادثن جي طويل هلچل هئي،
اَنت اپريل ڪو اُڻيو اهڙو،
هيروشيما وصال ٿيو جھڙو،
مُحبتن جي مزار مارچ ٿيو،
پن ڇڻ جو ڪفن کڻي آيو،
دل جي ڌرتيءَ مٿان ڇڻي آيو،
اڳ نه فيبروري، وري اهڙي،
هي نه دل ٿي ڪڏهن چري اهڙي،
درد جي جنھن دري ڇڏي کولي،
فلڪ جيان فاصلا ڦھلجي ويا،
زندگي منھنجي ٿي وئي نُقطو،
تنھنجي نالي جي”نُون“جو آخر،
منھنجي دل جي جنُون جو آخر،
خون تنھنجي هٿان ئي ٿيڻو هو،
زهر جو ذائقوحياتي ٿي،
او جنم جھڙي جنوري! مون ئي،
توکي جَنميو هُيو محبت مان،
رنگ تو ۾ ڀريا هُيم رَت سان،
تو ڏنا رَتَ جا پو ڳوڙها ڇو؟
سُڏڪندڙ ساھ ۾ وڇوڙا ڇو؟
*