ڳَڻپ جي ڳُجهارت
الائي ته ڪھڙا اُهي اَنگَ هوندا،
جي توساڻ مون کي ڳَنڍيندا وري.
حياتيءَ جي پاڇي به خالي نه رهندي،
وصل سان وڇوڙا وَنڊيندا وري.
ضَرب، جوڙ، ڪَٽ، وَنڊ، پاڇي اِها،
حسابن جي حَرڪت رُلائي ڇڏيو،
نِشانيون رهيون اوپريون اوپريون،
سڄو وقت کوڙن کُٽائي ڇڏيو.
پَٽِي دل جي خالي سدائين رهي،
لکيو ڪنھن اکين سان نه اُن جي مٿان،
ڪيان ياد ها جنھن اکر کي پڙهي،
سبق پيار جو ڪين مليو ڪٿان.
وڏو وقت اُستاد مون کي مِليو،
جيئڻ جا رُلائي سبق جنھن ڏنا.
وڇوڙن لکيا درد امتحان ۾،
ڀِڄايا اکين پريم جا سڀ پنا.
ڪتابن جي مون تي لَٿي ڪَھڪشان،
لڳي لاک لفظن جي دل کي وئي.
ڪويتا هلي کير ڌارا بَڻي،
کِڙيا سُرمئي خيال اُن مان ڪئي.
ڳَڻپَ جي ڳُجهارت نه مون کان ڀَڳِي،
حياتي سمجهه کان مَٿاهين گهڻي،
رهي مون ۾ ديوانگي ڀٽڪندي،
رڙان عاشقي ٿو اکين ۾ کڻي.
*