شاعري

بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي.  ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“

  • 4.5/5.0
  • 59
  • 13
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

رَڳ رَڳ ۾ رَچيل راحت، پَڳ پَڳ ۾ پيار ڇمڪي.

رَڳ رَڳ ۾ رَچيل راحت، پَڳ پَڳ ۾ پيار ڇمڪي.
لِڱ لِڱ ٿيو نشيلو، اَک اَک خُمار ڇمڪي.

دل دل ۾ دوار تنهنجا، جيءُ جيءُ ۾ جَهروڪا،
پَن پَن تنهنجو پَڙاڏو، وَن واس يار ڇمڪي.

گُهنگهرو گَهٽا گَهٽا ۾، ڪَڻ ڪَڻ جو رِڌم جُهومي،
کِنوڻيون کِجِي کِجن ٿيون، موسم ملھار ڇمڪي.

پيڙا جي وَڄي پايل، ساهن جا سُرمئي سَرگم،
ڳَڙ ڳَڙ ڳَلن تي ڳوڙها، ٿو انتظار ڇمڪي.

ڪيڏا اُداسين جا، پاڇا ڊِگها وڻن کان،
ٽَڙ ٽَڙ هَوا ۾ ٽَڙڪا، ٽُٽندي ٿو ٽار ڇمڪي.

پَر پَر پکين جا اُڀ کي، اُڏندي ڪَڇين ٿا ڄڻ،
تَڙ تَڙ تنوار ٿِرڪي، ڦَڙ ڦَڙ اُڏار ڇمڪي.
*