زندگيءَ جي اُداس اکڙين ۾
تنھنجو تعلق به رُڌاليءَ جھڙو،
ڪنھن جي ميت تي روئڻ جو ڊرامو.
دوستي بي ڪَفن مَري ويندي،
وقت لکندو هي تعزيت نامو،
ڪنھن سُڃاڻپ جي ٽُٽل ڪَتبي سان،
شل ڪچي ڪا قبر نصيب ٿئي.
ڪو روئڻ وارو ڀَل هُجي نه مَٿس،
هڪڙو ڏيئو اُجهيل حبيب ٿئي.
جنھن سان دل جي وَنڊيان مان تنھائي،
دل آ منھنجي يتيم جو لاشو.
دوستيءَ ۾ شھيد آهي ٿي،
منھنجو وشواس مَري ويو پياسو.
مورتيءَ ۾ مُفاد سڀني جو،
هر ڪو مطلب جو آهي پُوڄاري.
هر ڪو چالاڪ آ زماني ۾،
گند جو ڍير هي دنياداري.
سانت، صحرا جِي ڏنگيو ساهن کي،
رِڻ، راتين جو رَڙي نيڻن ۾.
ننڊ آئي نه وِسائڻ ڪڏهين،
جاڳ خاموش سَڙي نيڻن ۾.
صبح کان شام تائين ڀَٽڪان ٿو،
پنھنجي پاڇي جِي وٺي آڱُر کي.
هاءِ! دنيا جي نظر کائي وئي،
منھنجي آباد دل جي آڳُر کي.
وقت، چَرخي جيان ڦِري ٿو پيو،
موسمن جا مزاج ته به ساڳيا.
هم مزاجي نه راس ٿي دل کي،
جيءُ، جلندڙ جبل جُهري جهاڳيا.
همسفر هر گهڙي رهي مون سان،
تنھنجي احساس جي اڪيلائي.
مون لِڪائي رَکِي خوابن ۾،
دل جي بَنواس جي اڪيلائي.
زندگيءَ جي اُداس اکڙين ۾،
گهاءُ جھڙو گيان آڇي ٿي.
نيرڙن، آگھي جي گُلڙن ۾،
مون کي گوتم جي شڪل ڀاسي ٿي.
دل ته دنيا کي تياڳيو تولئه،
ساھُ، سَنياس وَتو سُڏڪن جو.
غم جي گيڙو ڏِسان ٿو پرڇائي،
سج اُڀري ٿو روز اُلڪن جو.
عشق معراج تي پُڳو آهي،
تو لئه تڙپي تَپسيا من جي.
مُعجزن جو مثال بڻجي پَئو،
هاڻ پارت اَٿئي پِيا! من جي.
بي دليءَ جو بيان ڇا ٻُڌندين؟
مون ۾ اُتساھ ئي رهيو ناهي.
واسطو منھنجو مذهبن سان ڇا؟
دل جو الله ئي رهيو ناهي.
نا شناسيءَ جي خزان ڏاڙهي ٿي،
دل تي لاوارثيءَ جي موسم آ.
عڪس ٽُڪرن ۾ ويا وِکري سڀ،
ڏِسُ! ٽُٽل آرسيءَ جي موسم آ.
آڱريون جُستجوءَ جون زخمي هِن،
ٽُڪرو ٽُڪرو ٽُٽل آ، هِن دل جو.
راھ مان راھ ٿي نئين نِڪري،
ڪو پتو ناهي پنھنجي منزل جو.
وڻ جي ٽاري جان اڪيلو ٿي ويس،
ساٿ تنھنجو پکي جيان اُڏري ويو.
ڌِيان منھنجو نه هو حقيقت ڏي،
خواب جيان وقت توسان گُذري ويو.
دل جي آڱُر ڇڏائجي وئي آ،
مان کڙو آهيان تنها ميلي ۾.
پيههَ پاڇي ۾ وڃايو آهيان،
روئيندڙ ٻار جيان اڪيلي ۾.
مان ڪِران ٿو ٿِڙي ۽ ٿاٻڙجي،
ڪوبه ناهي کڻي ڪَري پنھنجو.
درد جي آهيان علامت ٿي پيو،
پاند هر ڪو ڪَري پَري پنھنجو.
دوستيءَ مون کي ڇڏيو ٺُڪرائي،
پيار! پنھنجِي اچي ڏي پنھنجائِپَ.
تُون اُڃاريءَ لئه بوُند! ٿي موتي،
ڪيڏي پياسي سمونڊ ۾ آ سِپَ.
ڪيڏي تاساري سمنڊ ۾ آ سِپَ.
*