ماکيءَ کان مِٺو آهي، احساس زندگيءَ جو.
کائين مَتان ڪَسارو، بادام خودڪشيءَ جو.
تنھنجين اکين ۾ پنھنجو، چھرو ڏسڻ ٿي چاهي،
تون ساڀيان ڪَري ڏي، اڄ خواب آرسيءَ جو.
آواز جي وَسيلي، دل ۾ لھي چُڪي آ،
هِن روح ۾کِڙي پيو، هُن رَنگُ اَجنبيءَ جو.
صحرا ذري ذري ۾، تجلا ڏئي رهيو آ،
جَرڪي پيو پَري کان، ڏِسُ رَنگُ تَشنگيءَ جو.
خلقي ڏُکن مَنجهان آ، خالق سَڄي سرشٽي،
بي ڪيف بي رنگو آ، احساس هر خوشيءَ جو.
دُنيا جي آرسيءَ ۾، مون غور سان ڏِٺو آ،
چھري مٿان سَجايل، چھرو مُنافقيءَ جو.
اُوندھ جو جهنگ گهاٽو، ويندو سَڙي تون ڏِسجان!
پَوندو ڦُٽي اِنھيءَ مان، رستو پِرھ ڦُٽيءَ جو.
هِن زندگيءَ ۾ مون لئه، آهي اِهو ئي ڪافي،
ناياب، پيار، مُونس، سِپَ، عَون ۽ مِلِيءَ جو.
*