ڌِيان دل جي صَدا تي ڌَر هاڻي.
بَند، مَن جا تون کول دَرَ هاڻي.
منھنجي ساهن ۾ وَسي ٿو صحرا،
مِينھَن! مُحبت جا ڪَر مَھر هاڻي.
رات مون ۾ رهڻ لڳي آهي،
ڪاته سُرهي به ٿئي سحر هاڻي.
تو سوا کُوھ اُڃارو دل جو،
اُڃَ مون مان اچي تون ڀَر هاڻي.
چنڊ اُميد جو ڪو اُڀري شَل،
ڇائبا ٿا وَڃن ڪڪر هاڻي.
رُڃَ ريکائون سڀئي هِن چھرا،
هر نظر ۾ رهي ٿو ٿَر هاڻي.
ڪيئن ٻُوٽي ڇَڏيان اکيون پنھنجون،
ٻيڪڙيان خواب جو ڪيئن دَر هاڻي؟
*