شاعري

بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي.  ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“

  • 4.5/5.0
  • 59
  • 13
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

مُند آئي گُلن جي ٽِڙڻ جي وري.

مُند آئي گُلن جي ٽِڙڻ جي وري.
واس بڻجي هَوا ۾ گُهلڻ جي وري.

گيت جُهونگار ڪو تون هوا ۾ سَکي،
اچ ته گڏجي ٻئي جُهومون هوا ۾ سَکي،
جُهڙ ڪئي آ تياري وَسڻ جي وري،
مُند آئي گُلن جي ٽِڙڻ جي وَري.

ڪنڌُ منھنجي ڪُلھي تي رَکي پيار ڪر،
ٻانھن ڀاڪر وِجهي تون سَکي پيار ڪر،
آس جاڳي آ توکي چُمڻ جي وري،
مُند آئي گُلن جي ٽِڙڻ جي وَري.

تنھنجي هر وِک توکي کَڄي ٿي چوي،
تنھنجي پيرن جي پايل وَڄي ٿي چوي،
ڳالهه ڇو ٿي ڪرين تون وڃڻ جي وري،
مُند آئي گُلن جي ٽِڙڻ جي وري.

ڪيئن توکي چوان الوداع سانوري!
جي وڃين ٿي ته موٽي تون اچجان وري،
رُت ايندي ڪڏهن ڏَسُ مِلڻ جي وري،
مُند آئي گُلن جي ٽِڙڻ جي وري،
واس بڻجي هَوا ۾ گُهلڻ جي وري.
*