لھن ٿا خيال ايترا، جو ٿي وڃان ٿو خيال مان.
ائين ئي تنھنجي رنگ ۾، رڱيل رهان ڪو شال مان.
ذَرو جو درد جو لڳو، ذَريون ذَريون مان ٿي ويس،
سَڄي جھان ۾ ٿِيُس، وِکيرجي وِشال مان.
نَئين ڪا رَمز عطا ڪر، نئين ڪا بخش تون جلا
حَسين ڏات ڪر کڻي، ذَري ڏَئي جَمال مان.
اَڃا اُها سُڳنڌ آ، اسان جي روح ۾ رَچيل،
پگهر کَٿُورجي کِڙي، اَڃا به ٿو رومال مان.
فَنا جو فَلسفو سَڄو، بَقا جو ڀَرم ٿو لڳي،
عُروج ٿوڦُٽي ميان! وِصال مان زَوال مان.
رَکان پَريم جا پِيالا، ڀَري ڀَري حُسن اڳيان
پُراڻو دل جو مَڌُ آ، پياڪ هُو ڪَلال مان.
*