شاعري

بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

بخشل باغيءَ جي شاعريءَ ۾ اسان جي دور جي عڪاسي ڪيل آھي. بخشل باغي سنڌي ادب ۽ ٻوليءَ جو هڪ اهڙو چمڪندڙ ستارو آهي جنھن جي تخليقي اڏام روايتي پيچرن کان هٽي ڪري هڪ منفرد ۽ الڳ ٿلڳ رستي طرف گامزن نظر اچي ٿي.  ھو لکي ٿو تہ ”عشق ۽ شاعريءَ جو ڪاڪ ٽيل منھنجي زندگيءَ جي پيالي ۾ سدائين نَوان نَوان خُمار کڻي پئي ڇُلڪندو رهيو آهي. ۽ مان هميشہ مڌهوشيءَ جي ڪيفيتن ۾ ڪڪورجي، پنھنجي روح ۾ ڪڪر ڪارونڀار پيو وسندو آهيان.“

  • 4.5/5.0
  • 59
  • 13
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • بخشل باغي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارشن کي ڀِڄائي ڇڏيندڙ شاعري

هُوءَ کڻي ايندي اکين ۾،

هُوءَ کڻي ايندي اکين ۾،
سج جھڙيون ساڀيائون،
ننڊ جي نيري گَگن تي.

ساھ ۾ سانڍي رَکيون مون،
سُرمئي ڪُجهه ڪَلپنائون،
ننڊ جي نيري گَگن تي.

رات پوئي ٿي ستارا،
موتين جون مالھائون،
ننڊ جي نيري گَگن تي.

ڀَرت تنهائي ڀَري ٿي،
سُور جي سُئي سان صدائون،
ننڊ جي نيري گَگن تي.

چنڊ جو چَرخو هَلائي،
ڪنھن ڪَتيون هي ڪَھڪشائون،
ننڊ جي نيري گَگن تي.

روز ڪن ٿا کُڙکُٻيتا،
روشنيءَ جون آجيائون،
ننڊ جي نيري گَگن تي.

دل جي ڌُنڌلي آرسيءَ ۾،
عڪس بڻجي ويا گهٽائون،
ننڊ جي نيري گَگن تي.
*