پري توکان اِمن مانجهي ڏٺم هر اک رُني آهي
غمن منجهہ هر دُکايل دل ڪري دانہ ون دُکي آهي.
ظفر شاعر ڏٺم ڏاڍو اُداس هيڪلو ۽ چُپ،
چيائين يار سورن سان اچانڪ دل ٽُٽي آهي.
فِدا غمدل وِڳاڻا سڀ پيا بڻجي سوا تنھنجي،
قطب ناچيز بزمي ۽ رنو پڻ سولنگي آهي.
حسن محمود وارث هي ٿيا بي حال سڀ ساٿي،
رنو هر ڪو ڀري سڏڪا سندن قسمت رُٺي آهي.
ستائي ياد تنھنجي ڪا عطا عاجز نجب کي پڻ،
رون تڙپن چون ٿا سڀ اسان کي سڪ لڳي آهي.
شمن رستم ڪن ٿا ياد توکي خاص محفل ۾،
قسم هردم خداسون جو صرف تنھنجي ڪمي آهي.
نِماڻو هي بہ ويچارو ڀري سڏڪا پيو هرهر،
پسائي ڪپھہ لڪڻ سان ڪنھن ورائي ڄڻ ڪُٽي آهي.
عطن ياسين نادر نيڻ تن جا هي نٿا جهلجن،
هنجون هاري رون ڏاڍو جدائي هي ڏکي آهي.
ٺھي ڪڪري مٿي اُڀ تي گدا توکي سدا ساري،
سخن ور سانوڻي ۾ تو وِڌي ايڏي وِٿي آهي.
ٿيا ڏاڍا ڏکارا لال ۽ حسنين صاحب بي،
سڙي دل کي سوين صدما وري هاڻي فٽي آهي.
ڇڏي ڇو تون وئين جلدي اداري کي زندگي ڀر،
جتي آزاد مانجهي تو عمر ساري ڪٽي آهي.
خدا توکي جنت ۾ جاءِ ڏئي ڪا واسطي محمد،
دُعا هردم حُبن اها خدا آڏو رکي آهي.