ڪچڙا رنگ جوڀن جا، سادا جذبا يادون ڍير،
پوپٽ جا پر کولي ڏسجان، خط ۾ هوندئي ٻيا ڪُل خير.
پاڻ هُئاسون ڄاڻ سُڃاڻپ، ڪھڙي پنھنجي پيارا سائين!
ڌُنڌلو تصور خيال هيو ڪو، اُڀ ۾ جيئن ڪا اڇڙي مير.
تنھنجي رت ۽ منھنجي رت ۾ تابش پيو ٿو آڻي غير،
تون ٿو چاهين جنھن کي جيڪر، منھنجو بہ اُن ڏي ٿئي ٿو ڀير.
هاڻ تہ پنھنجي قسمت ۾، بھار جا گُلڙا جاڳي پيا،
خزان جي ڇانو ۾ ننڊ هيس مان، ڪهڙو منھنجو ڪنھن سان وير.
امن مانجهي ناممڪن، اُلڪا تون آزاد ڪرين!
نسبت اهڙي نھ ۾ رهندي، ٻٻرن کان ٿا گهرجن ٻير.