گُذري ٿو وقت جدائي جو پر، اهنجو ۽ ابتر ٿو گُذري،
ڪروٽ بدل ۾ سنگدل، نظر ۾ پٿر بستر ٿو گُذري.
ها تُنھنجي خبر توکي سڄڻ ۽ توسان تنھنجو حُسن بي،
۽ خيال تنھنجا توساڻ پر، گمان غير جو بدتر ٿو گذري.
هي مسافر جيون سندو، جو هلي ٿو راھہ سان،
ڪو مُسافر دلجبين، تنھنجي تہ خاطر ٿو گذري.
جنھن ڏينھن ٿو مون سان ملين، سامھون کڻين ديدون سڄڻ،
رب جو قسم سو ڏينھن ڄڻ، ها حجِ اڪبر ٿو گذري.
جو جدا مون کان گذارين، ڏينھن سو روزِ جزا،
سو ڏينھن سارو ماهِ لقا، اهڙو تہ احقر ٿو گذري.
جي غير کان پاسو ڏئي، تون ٿو گذارين ناز سان،
هو بي وسي ۾ منھن ورائي، ڪم ظرف ڪنڌ ٿر ٿو گذري.
آهي بھارن م مزو ۽ بُرج بادل بنايا هن،
اڄ ڀانئيان محشوق منھنجو، جانِ جان جِگر ٿو گذري.
ٿو چوين هن اِمن کان ڇا مليو مون کي ادا،
منھنجو نياپو هي نينھن جو، سو تہ در در ٿو گذري.