حيلا وسيلا هلائي ٿڪاسين،
خوشي جا غزل ڳائي ٿڪاسين.
رُناسين رڙياسين کلي بہ ڏٺوسين،
دهل گر بندش ۾ وڄائي ٿڪاسين.
ڪُٺل آهيون ڪنھن جي اکين جي خنجر سان،
طبيبا نجومي گهرائي ٿڪاسين.
فلڪ جي مٿان هي تارن ورکا،
اُڀ سان بہ جيءُ من مُنجهائي ٿڪاسين.
ذهانت پنھنجي ۾ سئوزا نچائي ڪڍيا مون،
رمل ۽ جفر جن ڀڄائي ٿڪاسين.
نہ ٿي ياد تنھنجي لھي هن جگر مان،
اکيون بند ڪري ۽ ڀُلائي ٿڪاسين.
تنھنجو بُرج باري ۽ ستارو بہ اڳنان،
او! لاکيڻا تنھنجي در ليلائي ٿڪاسين.
اسد، شمس تنھنجي پيرن جي پٻن ۾،
تپش ۽ ڏِياءَ کان دل بچائي ٿڪاسين
ٻري ٿي ٻرڻ لاءِ ڪڙي باھہ اندر ۾،
وظيفن سان اڪثر وسائي ٿڪاسين.
اِمن چانگ مانجهي سُريلي حُسن سان،
چري دل گهڻوئي ريجهائي ٿڪاسين.