اچن جي سور سِر نِسري، صبر هر حال ڪرڻي پئي،
دنيا جي حِرص و حوس کان، توبھہ توبھہ چوڻي پئي.
جنين کي سُک مُليا سارا، دنيا جي دور گردِش ۾،
انھن جي ريس کان پاسي، جهنگل صحرا ۾ سرڻي پئي.
ڏِسو پاڻي مٿاهين کان، لھي ٿو هيٺ هيٺاهين ڏي،
اِنھي هٺ هوڏ وڏائيءَ کان، سزا ڪُن گوش ڪرڻي پئي.
وهي سطڀ ساٿ ويندا پر، وکر وٺجي ڪو محبت جو،
پلنگ و پوش تختن کان، خِزان جي ياد رهڻي پئي.
حسينن جو هزارن تي ظلم زوري ۽ جفا دم دم،
اِها سڀ ريت اوشاقن کي ڇڏي دل تي سھڻي پئي.
اگر مون کان پُڇيو ويندو، تو خُدا جي ياد وساري ڇو؟
مليو وارو چئي ڏيندس ڪارڻ سوز مزاج ۾ صلاه عقل جي نہ مڃڻي پئي.