مِلي وڃ تون پيارا، ٻانہ ون ٻَڌانۡ ٿو،
او صدقي خُدا جي سھڻا، آزيون ڪيان ٿو.
گهڻا حيلا وسيلا هلايم،
پنھنجو سمجهي توکي دل هي ڦُرايم،
کڻي هٿ توکي رُئان ۽ سڏيان ٿو.
اچانڪ اُمالڪ ڪيوَ ڇو جُدائي،
اسان سان نہ دلبر اوهان بس رهائي،
اوهان ريءَ سانول هِت ڪيئن بچان ٿو.
اسان اڳ توهان کان سِکيا هُئاسون سانول،
مگر دل اڙي وئي رُلايو تو رانول،
ڪري ياد ڳالھيون رُوان ۽ رڙان ٿو.
نہ پُڇڻ جي ضرورت، نہ لُڇڻ جي ضرورت،
ڏکن ۽ ڏولاون ڪئي مون سان پُورت،
امن پنھنجو سُور پنھنجي مُنھن سَليان ٿو.