دل چيو تہ تنھنجي حُسن تي لکجي غزل،
اهڙي عمل جو آخر ڏسان ڪوئي ردِعمل.
مُشڪي پوين تون طُور جي تجلي جِيانۡ،
اُڀري پون قيامت سندا خوني خلل.
ذولف تنھنجا ور ڪري ٿا ڳل چُمن،
ڪاڪل سندا وٽ سٽ پسي ڪُڏندا ڪنول.
هر سونھن کان سونھن تنھنجي آهي اُتم،
تنھنجو مِٺا ثاني نہ ڪو نعم البدل
هڪ دفعو منھنجي اڱڻ تي رک قدم،
آب روانۡ بادل وسي مچندا منڊل.
هي بيانۡ ۽ داستانۡ، ڪيئن لکان مانجهي امن،
زيرِقلم ۾ جُنۡبش ڪٿي، ناهي ڪو اهڙو رمل.