اٿم تلاش روزي جي، بس هلچل آ زماني جي،
پُڇو ٿا سچ آزار ايڏو، فٽيل دل آ ديواني جي.
سواءِ ڪوئي مددگار مولا جي، مون مسڪين جو ڪٿي آهي،
پِنڻ منگڻ مان ڇا حاصل، اُميد نہ هڪ ٽڪي آني جي.
بنا پئسي عزت نہ آهي خُدا تون پاڻ عِنايت ڪر،
تنھنجا خزانا ناهن خالي، کول دري ڪا ميخاني جي.
لوچي لوڙي کاٽيون ۽ هر، لِفون ڏس منھنجي هٿڙن جون،
پوي پوري نہ ٿي، ڇو لڄ قرضي جي طعني جي.
امن غربت ڪندو بس معاف مولا ۽ محّمد پاڪ مِٺو مدني،
ويندا ڏينھن گُذري اهنجا ۽ لهندي مُونجه اکواني جي.