جواني ۾ سُڃاتوَ نہ ، هاڻي يار ڇو ٿا ٿيو؟
پيريءَ ۾ پرين منھنجا، طلبگار ڇو ٿا ٿيو؟
هر حال ۾ هر دم، توسان گڏجي پئي گُذاريم،
طعنا سوين طُنقا لڳا، سڀ سر تي سھايم،
جا مُون سان ڪيوَ مون کي خبر، ٻار ڇو ٿا ٿيو؟
گهر ۾ پنھنجي کٽ تي، ويھي بس رات نڀايم،
ڪا موت جي منزل هُئي، سڪرات نڀايم،
توکي دانھن ڏنم تو چيو بيمار ڇو ٿا ٿيو؟
هاڻ مِٺا توسان. وفا خوب ڪندس پيو،
خير آ جو تو ڪئي، گُّذري سو پهر ويو،
مان اڄ بہ آهيان تو لئي آتو، ڌار ڇو ٿا ٿيو؟
توکان سواءِ تنھنجو امن ڪنھن ڏي نہ ويندو بس،
توکان سواءِ يار ٻيو ڪونہ ڪو ٿيندو بس،
منھنجو عهد آ، اقرار آ، بي قرار ڇو ٿا ٿيو؟