اچ تہ پيارا طئي ڪيون هي پيار جو مُفاصلو،
تون ئي آهين دِل جي وِنۡدُر، تون ئي آهين ڀرجهلو.
هر راھ سان هر غير ٿو واڪ ڪيو وِچڙي وِڙهي،
هر غير جو هي ساھ اُهمو، سؤ دفعا سھڪي سڙي،
ڇا پُڇان تن کان ويھي، ڇا توهان جو مسئلو.
دُشوار هي منزل هوندي آ، پيار جي پيارا پرين،
تون متان مايوس ٿي، اڌ راھ کان واپس ورينۡ،
سانگ پنھنجو آ سھانو، سونھن جو آ سِلسلو.
لال گوهر گهور توتان ٿي وڃن اي دِلنشينۡ،
تو سواءِ هت پل گُذاريان، سو پرين پلجان بہ ڪيئن،
پيار جو پاڻي تون آهين، دل منھنجي ڪچڙو سلو.
مانجهي امن مشڪل اچي تانۡ مُڙس ٿي من منھن ڏِجي،
ٻئي جو ڳِيجهو ڪنھن بہ حالت ۾، اصل بس نا ٿِجي،
جي امن اعتبار آهي پاڻ تي، تانۡ سڀ ڀلو.