سچ چوائين جي سُڻين، اڄ ڀوڳ جهيڙي جي مُنڍ اٿئي،
هي ڳالھہ منھنجي دل سان تون ٻُڌ، ڪجهہ تہ اڳ ۾ سُڌ اٿئي.
کِلي کيڪارڻ خير جو، سو وقت ويچارو ويو وهي،
اڄ ڪڙو سو زهر سمجهه، صلاح سُٺي بي حد اٿئي.
ڀوڳ چرچو ۽ مذاق جي ڪرين سوچي تہ ڪر،
تون ڀوڳ ڀُلجي جي ڪرين، اِهو ڦاسي وڃڻ جو هنڌ اٿئي.
ٿا پنير ڦڪيو ماڻھو گهمن، ڳالھہ ٿوري هو شرو وڏو،
تنھنجوپ ٿورو ڪجهہ چوڻڌ، جهوليءَ ۾ سمجهيو ڪنڌ اٿئي.
قُرب عزت ۽ شرافت سان رهين تہ ڳالھہ ٻُڌ !!
ڪنھن سان چڱائي ڪين ڪر، ڪم اِهوئي بد اٿئي.
چڱائي چوڻ يا ڪرڻ آهي ڌوڙ منھن ۾ اڄ وِجهڻ،
پئسو هُجئي کڻي ڪنڃر هُجين، سڀ کان وڏو قد اٿئي.
گُڻ او گُڻ نہ ٻئي جا تو ڏِس، پاڻ ڏي جاچي نہ ار،
بس پاڻ ۾ رھہ پاڻ سان، لئه اِها لاحد اٿئي.
اي اِمن تون ماٺ ڪر، سڀ ڪو پنھنجو پان ڄاڻي،
پوري نہ پئي مون بس ڪئي، نہ اورانگهہ جا حد اٿئي.