بي وس بنايو مون کي صنم، مِنٿ ڪا مڃي ئي نہ ٿو،
گهر در جَي سامھون پيرين پوان، پوءِ بہ ڪُجهہ ڪُڇي ئي نہ ٿو.
هر ڪنھن کي مِنٿون دانہ ون ڏنم ڪيئن ڪيان مان سڄڻ،
آئِي سِير، اڌ ڪُٺو ٿو لُڇان، پر پِرين ڏِسي ئي نہ ٿو.
جو ڪُجهہ چوان ٿو، چوي ٿو ٻُڌل آهي منھنجو سڀ ڪجهہ،
دل ۾ چيم تہ هن جو رُسڻ موت آ، مون کي ڇڏي ئي نہ ٿو.
مقدر چوين چڱو جَي ٿئي، دل نہ لاءَ ڪنھن سان تون دلبر،
لاعلاج مرض عشق جنھن جو حِيلو ڪو سُجهي ئي نہ ٿو.
منھنجي تباهي کي تون ڏِسي، ڪُجهہ رحم تہ ڪر پيارا پرين،
بي هوش آهيان، بي سڪون آهيان، دم ساھ امن کڄي ئي نہ ٿو.