شاعري

غزل جھڙي جَواني

اُستاد امام الدين تخلص امن آزاد مانجهي ضلع خيرپور، تعلقي فيض گنج جي ڳوٺ صاحب خان چانگ جي هڪ غريب گهراڻي ۾ جنم ورتو. ھو ھڪ استاد ۽ قبل شخص ھيو. سندس مٿان ڏات مھرباني ڪندي رهي. هُن جو ڪُجهہ بہ لِکيو، سو عشق وچان لِکيو، هُن کي اندر جي سِڪ ۽ اُڻ تُڻ سڀ ڪُجهہ لکرائيندي رهي . تمام حِساس شخصيت جا مالڪ هُئا ، هُن درد کي ايترو تہ محسوس ڪيو جو شاعري ڪيائون.

Title Cover of book غزل جھڙي جَواني

سھي کي شِڪاري اچي ڪن ٿا سوڙهو،

سھي کي شِڪاري اچي ڪن ٿا سوڙهو،
ڇِرڪي ڇنلاگڻ سان لتاڙي ٿو لوڙهو.
اڳيان ان جي بَي رنگ اڏيل آهي ڄارو،
ڦاسي ٿو ۽ ڦتڪي مٿان من مروڙو.
سرن ۽ ڪھن ۾ سوٽي جي آ ڪُٽ ڪُٽ،
تڙي هو ٿو هر هڪ جوان ۽ پوڙهو.
سھي جي تڙڻ ۾ شڪاري جي جمعيت،
مزو ان کي ايڏو ٻُڌڻ کان ئي ٻوڙو.
سهو جي ٿو نڪري سرن جي ٻُوڙي مان،
هڪل ٿي وڃي ٿي سهو ڌڪ سان ڏوڙو.
منجهند جو جهولَي ۾ لُکون جهڪ ۽ جهولا،
اُڃ سان ڀٽن تي کڻن پيرا ووڙيو.
امن اسان بي سھا کوڙ کاڌا،
ڏاڍو ماس مزي سان ڏندن ساڻ روڙيو.
ٽرڙي ٽُوٽ کان ايندي نفرت اٿم
ڪري گِلا، اهڙي ڪُتي کان ڪراهت اٿم،
جو ڪري تڪبر، لئي ڪري ۽ پاڻ سمجهي وڏو،
ان کي جئيرو نہ ڇڏيان، اها حسرت اٿم.