برسات جي ٿڌڙي هوا ۾ ڪا رُوح کي راحت اٿئي
يار پاسي ۾ سُتل ۽ مئي جام جي چاهت اٿئي
پيش پيمانو نہ ڪر، پر عرض سان ڪجهہ اوري تہ ڪر،
پيار تنھنجو ۽ منھنجو توسان، هاءِ مٺي مروت اٿئي
تنھنجي نيڻن جو هي رنگ ڪجهہ گلابي ڪجهہ چٽو،
درد دل مان اوٻر اٿيو، لک مٺا رحمت اٿئي
غير سان محفل اندر دل ئي دل ۾ دُوبدو،
ان جي پاران نہ غير دل ۾، صاف منھنجي نيت اٿئي
هن تيز دنيا ۾ توازن، طلب جو ٽوڙي رکڻ،
هي صاف نيت ۽ نصيب، سچ پڇين سعادت اٿئي
اي ادا مھر و وفا، خوف خلش ۽ روڄ رنج،
کل خوشيون ۽ کيل دنيا،سڀ فنا دولت اٿئي
هڪ ڪن کان ٿو ٻُڌين ۽ ٻئي ڪن کان ٿو ڪڍين،
سچ کي مڃي. نہ ٿو مُڙين، هي ڪھڙي عزت اٿئي
غير سان گڏجي وري شھر بازاريون ٿو گهمين،
توکي خبر ڇا گهٽ گهيڙ جي، ڇا سر مٿان قسمت اٿئي
رات جاڳڻ لاءِ ملي ۽ ڏينھن ڏورڻ لاءِ مليو،
تون ستي ڦوڪا ڀرين، فراغ دل فرحت اٿئي
مون کي پنھنجي رب جو قسم جنھن جوڙيو جامو ڏئي،
سئو سئو پاپ سر جي مٿان نہ دم هڪ دهشت اٿئي
بحر وزن ۾ شعر تنھنجو اي امن اهڙو ٺھي و،
جو قلم ۾ جُنبش اٿئي ۽ ڏات ڏانءُ ڏاهپ اٿئي