وقــــــت زمـــــانـــــــو ردوبــــــدل ۾، پـــاڻــهــي ڦِـــرنــــدو ايــــنـــدو،
ٻــيــڙو مـنھنـجـو تــار دريــــاء ۾، پــــاڻـــهـــي تــــرنــــدو ايـــنـــدو.
هر ڪو ماڻھو، هر ڪو ڄاڻُو، خيال رکي ٿو پنھنجو پنھنجو،
تــنھنجــو جــذبــو، تـنھنـجــــو جـــيون، پاڻــهـي ورنـــدو ايـــندو.
مندر ڪونھي، مسـجـد ڪــونھي، ڪــونھي مــون وٽ مـذهـب،
جــنھن جـــي دل جــــو جــــذبــــو مـون کـي پــاڻهـي گُهرندو ايندو.
عـــيــش خُــوشــي ۽ تـعــصــف داري، جــانِــب داري ڪـانھي ڪــا،
مطلـب مــقــصـد گهــر ڇــڏي هو، ڪـو نہ ڪو پاڻهي رهندو ايندو.
اِمـن مانجهي غـزل اسان جو، بِنا سوچڻ جي پڙهڻ ڇڏي ڏي،
ٺــاهــيـان ٿـــو مــان اڳــتـــي جــيڪــــر، پـــاڻــهــي ٺھن ـــدو ايـــنـــدو.