اِهو مٽڪو مٿي تي جيڏين سان،
ڪري ناز نازڪ تون ڪري نہ پوين،
آهي مينھن وُٺل ٿي مذاق ڪرين،
ڪنھن جي نظر لڳئي ۽ مري نہ پوين.
هِڪ حُسن توکي رب پاڪ ڏِنو،
جنھن جو اٿو نہ مٿو نہ ڪِنارو ٻنو،
سھڻين سرتين ۽ ساهيڙين مان،
ڪنھن جي آه سوزش ۾ سڙي نہ پوين.
اِهو چولو اٿئي جيڪو ڀرت ڀريل،
رت ڪُٺلن جي ۾ آهي تريل،
پئي ٿي هلندي کِلندي خون ڪرين،
اِنھي وڏائي ڳهَر ۾ ڳري نہ پوين.
چانگ مانجهي اِمن کي روڪ ڀلي،
کِلي ڀوڳ ڪري تون ٽوڪ ڀلي،
توسان روح جو رِشتو روحاني آ،
ڪري نہ ه نہ ه مون ڏي وري نہ پوين.