چريا ٿي يار پرکياسين،
جو عقل نہ هو سو سکياسين
جي هئا راڄ جا ڌڻي،
سکڻا سُڃا ڏٺاسين
نہ پرچايو سھڻي صنم،
وڃي خود پاڻ پرتاسين
ڏينھن ٻہ ڪوڙو رُسي،
کڻي هُج ڪري رُٺاسين
جي کُٽائي نہ ٿي مونکي سگهيا،
تن آڏو خود کُٽاسين
جن ڪنڊا هنيا اکين ۾،
تن تي رحمت جيان وُٺاسين
نہ غير ٿياسين ڪنھن جا،
نہ دشمن پنھنجا تڪياسين
جت خيال هي بيٺا کُپي،
نہ هن حال کان هٽياسين
نہ مروت وفا رهي،
سڀ قرب ڪُل ڪٿياسين
وفا جي عيوض جفا ملي،
وفا ڪري مُٺاسين
امن هي غزل منھنجو امر،
تان تہ ٻيا بہ لک لکياسين