جهڻڪ ڏنئي، جُوءِ ڇڏيم، پوءِ بہ مِٺا مون تي ڪاوڙ ٿئي،
زوري ڀلا وڙهندين تون مون سان،
چئو تہ ڀلا تنھنجي ڳوٺ اچان!
وِڙھ تون سدا، حاضر هان پر غلطي الائي مون ڪھڙي ڪئي.
مون کي ڏسي پوءِ غيرن سان ڊاڙا ٺڪا ۽ تاڙا هن،
ڦتڪان ٿو تڙپان ٿو، پر پنھنجي ۾ تو ڏاڍي ڪئي.
رُوح ريجهائڻ خاطر مان، تنھنجي شھر ۾ ايندو هيس،
ڌوڻا ڌِڪا اهڙا ڏنئي، جو آخر منھنجا لاھ ڪڍيئي.
زور تہ ناهي مانجهي امن، هر ڪنھن جي پنھنجي مرضي آ،
معافي گهر جان ڇڏاٰء ڏاڍي سان ڪھڙي تو هوڏ هنئي.
سچ آکان سُڻين سُھڻا، هڪ يار ڪرِيندا هي.
باقي سڀ ڪنھن نال نعته، اهو خُوار ڪريندا هي.
ڏيک چُپ صبر دا ڪم، دم دم ڏَسيندا نھين،
اهن لوڪ اياڻي ڪون، ايڏا وَجه ڏِويندا نھين،
ڪنھن شاعر دَي شاعري دا وِيچار ڪرِيندا هي.
جڏان دُشمن دل پئي ڪپي، تڏان اُهنڪون ڪونہ جهلئي،
ڏي پيار اُهين ڪون ول بس، ميڏي سار مِٺا ڪانہ لڌئي،
ساڳا ڏيک گڏيا تون وتئين، نہ تڪرار ڪرِيندا هي.
امن سھڻا جيڏا هِوين، ايڏي وفا تہ ڪر تون ڏِکا،
انہ ان چچليان ماڻهيان ڪون، ڪر تون آپ سِڌا،
واعدا نِڀيندا هي، جَي اقرار سڄڻ ڪَرِيندا هي.