سمجهين تہ ماڻھون آهيان مکڻ
بُري ڳالھ تو ۾، بَر آ ڪڇڻ.
تون ٿو ڪرين ڌن تي وڏائي،
انھيءَ کي چئبو نہ آهي کٽڻ.
ٻِلي بہ تنھنجي ڏھ مڻ ڀٽاري،
پاسو ڏئي توکان گهرجي بچڻ
گهر ۾ ويھين ٿو لاڦون هڻين
تہ ايندو اٿم ڪپڻ ۽ ڪُهڻ
وڏيرو، وڏيرو ڇا آهي وڏيرو؟
ڀلا ڙي وڏيرا تنھنجو وٽ تي ورڻ
منھنجو نسل ۽ خود مان لکيڻو،
لکيڻي جا لکان ٿو لوچي لڇڻ
رڳو ڪوڙ وٽ سٽ، اندر جو منافق،
انھي کان ڀلي ٿئي واري ڦڪڻ.
ڪُلھا ڪنڌ پنھنجا ٿو چاڙهي هلين،
پاسيرو کٽ تي سِرڪي سُهمهڻ.
ٻني ٿو گهمين ٻنا ڏئي ٻِٽالا،
وھ وا ٿيو آ فصل جو ڦَرڻ.
چڱو ڪنھن لاءِ سوچي ڀلائي ڪرڻ ۾،
سئو ڏُک سِر تي سھائي سھڻ.
امن چانگ مانجهي اهو ڪجهہ ناهي،
پراون کي پنھنجو قرب ڏئي ڪرڻ.